Maar als dit is, wat jij hebt, wat jou maakt tot hoe je bent, dan wil ik dat óók! Ik ben ongelukkig. Ik wil ergens bij horen. Het feit dat jij altijd diepongelukkig bent geweest, dat vergeet ik even. Zoals jij bent, zo geliefd en bijzonder, zo wil ik ook zijn. Zoals jij je nergens bij voelde horen, altijd een buitenstaander, altijd vol van de gevoelens van een ander, maar los van je eigen gevoel. Zo hoorde je overal bij, of alles hoorde bij jou, omdat jij met een ieder in contact stond, behalve met jezelf.
Het is allang niet meer dat ik dat wil. Het is allang niet zo dat ik eenzelfde weg wil gaan als jij, om steeds verder van mezelf verwijderd te raken en met de dag bedroefder, meer afgestoten te raken. En toch.. ik idealiseer jou. Als iets groters, iets onbevatbaars, iets weidsers, meer omvattend als hemel en aarde. Alsof jij was, voor ons allemaal, groter dan ik benoemen kan.
En wat wil ik dit: contact! Mezelf verbonden weten. Meedoen. Liefhebben een liefgehad worden. Boven mezelf uit stijgen, verder kijken dan mijn gedachten lang zijn. Niet meer redeneren. Ik zou mezelf, voor de zoveelste keer een etiketje opplakken. Of het nou wel of niet bij me past. Ik zou mezelf en sticker geven, een stempel, een hokje om in te schuilen. Mezelf verstoppen, of thuiskomen in dat hokje: autisme. En benaderd worden als iemand die in een hokje zit, waarbij het duidelijk is waar de deur zit, hoe deze wel of niet te openen. Waarbij een duidelijke gebruiksaanwijzing bestaat, een benaderwijze die is bewezen bij anderen in soort gelijke hokjes. Dat ik niet hoef te vechten, me niet hoef te verantwoorden en geen excuses hoef te maken voor de muren van dit hokje: die zitten daar, vastgesteld door één of andere geleerde, iemand die daar een lange en ingewikkelde studie voor heeft gedaan. En ik kan er niks aan doen.
En natuurlijk, als dit hokje niet helemaal past, dan pas ik mezelf wel aan. Als deze therapie niet past bij mijn probleem (whatever that may be) dan zoek ik een andere manier om naar mijn probleem te kijken. Dan is mijn probleem misschien niet mijn probleem, dan is mijn probleem een gebrek aan een duidelijk probleem. Dan moet ik zien of ik kan veranderen, of ik zo kan veranderen dat er iemand is die me wil hebben, die me wil behandelen. Dat mijn probleem past bij de kant en klare oplossingen die beschikbaar zijn. Dat er een plekje is waar ik thuis mag komen, waar ik mag zijn. Omdat ik me overal buiten voel vallen en ik weet niet hoe ik mee kan doen. Omdat ik altijd en overal maar geprobeerd heb, om me vooral niet te veel uit te spreken omdat de dingen die ik zei, niet leken te passen. Dat ik niet leek te passen. En ik wil passen! Ik wil, ergens in, ergens bij. Ik wil iets, iemand zijn. Misschien niet wat ik ben, met mijn ongedefinieerde en onbegrepen manier van functioneren, maar toch minstens met wat ik doe alsof ik het ben.
Zie mij.
(of niet)
En neem mij aan!
dinsdag 3 september 2019
woensdag 23 mei 2018
don't be so hard on yourself
ik had je niet nodig
vond ik zelf
je had me kwetsbaar gezien en met jou, bij jou, leerde ik me verbinden
nu was ik weer hard geworden
ik had mijn leven opgepakt en ik was verder gegaan
want ik had je niet nodig
dacht ik zo
sterker nog:
ik irriteerde me aan je
ik kon niets met je woorden
je wilde jezelf maar wegstoppen, ineen duwen, verpletteren
je probeerde maar zo hard om niet te zijn
niets te zijn voor jezelf
alles te zijn voor een ander
en dat irriteerde me
kom op zeg!
waarom pakte je niet door!
waarom ging je niet iets doen
iets anders dan wegduwen, kapot maken
iets wat je goed deed
werken aan je geluk, je toekomst, of wie je wilde zijn
-wilde je echt alleen maar niets zijn?-
het was pas veel later
dat ik zelf in zag wat ik bedoelde
wat er onder mijn irritatie lag:
zoveel woede, wanhopige woede en vooral machteloze pijn
-wij hielden van je, je wilde het niet weten, je kon het niet geloven, maar wij hielden van je en het wordt alleen maar meer waar-
geen mens mag jou zo behandelen
geen mens mag jou weg duwen, verpletteren, jou verbieden om te bestaan
niemand, ook jij niet, zou jou zoveel pijn mogen doen!
en hier staan we dan
zonder jou
gelukkig dat je bent waar je hebt willen zijn
dankbaar, met het idee dat je daar liefde voelt
ontredderd en verscheurd
omdat je voor ons waardevol bent, belangrijk bent
en ik realiseer me meer dan ooit
hoe hard ik je nodig heb gehad
hoe ik, nog altijd loop te zoeken
mijn kwetsbaarheid, mogelijkheden om me te verbinden
we denken aan je
we laten je los
wat leer ik, heel voorzichtig, vast te houden
enkele anderen die jou ook moeten laten gaan
misschien
hebben we je niet meer nodig
zijn we allemaal sterk
in onze kwetsbaarheid zonder jou
en leren wij, of leer ik, te verbinden
met de kracht die ik krijg
van jou,
van boven
van binnen
of van elkaar
-ik voel me angstig, zonder jou-
vond ik zelf
je had me kwetsbaar gezien en met jou, bij jou, leerde ik me verbinden
nu was ik weer hard geworden
ik had mijn leven opgepakt en ik was verder gegaan
want ik had je niet nodig
dacht ik zo
sterker nog:
ik irriteerde me aan je
ik kon niets met je woorden
je wilde jezelf maar wegstoppen, ineen duwen, verpletteren
je probeerde maar zo hard om niet te zijn
niets te zijn voor jezelf
alles te zijn voor een ander
en dat irriteerde me
kom op zeg!
waarom pakte je niet door!
waarom ging je niet iets doen
iets anders dan wegduwen, kapot maken
iets wat je goed deed
werken aan je geluk, je toekomst, of wie je wilde zijn
-wilde je echt alleen maar niets zijn?-
het was pas veel later
dat ik zelf in zag wat ik bedoelde
wat er onder mijn irritatie lag:
zoveel woede, wanhopige woede en vooral machteloze pijn
-wij hielden van je, je wilde het niet weten, je kon het niet geloven, maar wij hielden van je en het wordt alleen maar meer waar-
geen mens mag jou zo behandelen
geen mens mag jou weg duwen, verpletteren, jou verbieden om te bestaan
niemand, ook jij niet, zou jou zoveel pijn mogen doen!
en hier staan we dan
zonder jou
gelukkig dat je bent waar je hebt willen zijn
dankbaar, met het idee dat je daar liefde voelt
ontredderd en verscheurd
omdat je voor ons waardevol bent, belangrijk bent
en ik realiseer me meer dan ooit
hoe hard ik je nodig heb gehad
hoe ik, nog altijd loop te zoeken
mijn kwetsbaarheid, mogelijkheden om me te verbinden
we denken aan je
we laten je los
wat leer ik, heel voorzichtig, vast te houden
enkele anderen die jou ook moeten laten gaan
misschien
hebben we je niet meer nodig
zijn we allemaal sterk
in onze kwetsbaarheid zonder jou
en leren wij, of leer ik, te verbinden
met de kracht die ik krijg
van jou,
van boven
van binnen
of van elkaar
-ik voel me angstig, zonder jou-
dinsdag 28 oktober 2014
Als een moeder aan de rand van het voetbalveld.
Ik heb je eerder gesproken. Je vertelde me waar je tegen aan liep, hoe je geen contact wist te maken en wie je was, of wie je dacht te zijn. Je vertelde me van alles en dat was het dan. Ik heb er nog wel over gedacht. Ik heb ernaar gekeken en ik heb het laten wezen. Ik laat het los. Ik lit gewurde.
Af en toe kijk ik naar je. Ik zie je rennen. Ik zie je gaan en je gaat veel beter dan je zelf denkt. Je doet zoveel meer dan je zegt en je bent zoveel meer dan je denkt te zijn. Alsof je de mensen niet kende, maar dat je het team net hebt leren kennen. Alsof je het spel niet kent, maar er net iemand geweest is om je regels uit te leggen. En daar ga je. Daar ga je, achter die bal aan, of wat je doel maar is.Soms zo onhandig. Soms totaal de verkeerde kant op. En soms ga je zo hard, dat je struikelt over de bal.
Maar ik bewonder je. Ik bewonder je doorzettingsvermogen. Ik bewonder je manier van zijn, je leergierigheid, hoe je alles in je opneemt. Ik zie je struikelen en ik kan maar moeilijk delegeren.
Als ik je moeder was, had ik die bal er allang zelf ingeschopt!
vrijdag 4 juli 2014
Speedboot
Eigenlijk ben ik een speedboot, een heel licht speedbootje.
Ik heb een motor, zo'n hele snelle. En als ik aan ga, scheur ik als een idioot over de golven. Ik maak een wereld lawaai: hier ben ik! Ik draai als een wervelstorm in het rond, vol energie. Je merkt me wel op, iedereen zou me op kunnen merken. Ik ben behoorlijk aanwezig, maar ik zie je niet. Nee joh, ik ga veel te snel!Ik vlieg als een vliegtuig voorbij. Veel te druk, veel te snel om om me heen te kijken. Ik zie veel maar ik merk niets op.
Er is ook een andere kant. Behalve mijn snelle kant, is er ook de kant van de stilstand. Hier lig ik aangemeerd, ik ga nergens heen. Ik word gedragen door de golven. Ik wieg heen en weer, of als de wind aanwakkert en de golven worden hoger, kantel ik bijna en ga ik als een vlieger op de wind. Ik stoot tegen de kant en zelfs in mijn stilstand, ben ik niet stil. Ik probeer het wel hoor.. Rustig blijven liggen. Maar je hebt er geen idee van hoe dat is, hoe je dat ooit bereikt als je een speedboot bent. Een heel licht speedbootje, op hoge golven.
Nee, ik ben niet van het traag. Ik ben niet van het rustig varen. Ik kan niet dobberen en een middag naar de wolken kijken. Ik heb geen roeispanen om mezelf langzaam aan voort te bewegen en het landschap ook te zien. Ik ben van het alles. Ik ben van het alles en van het niets. Ik ben van het mezelf voorbij sjezen en van het pogen niet meer te bewegen.
Hier ben ik en ik lig stil. Dat is niet omdat ik rustig ben. Nee, ik ben een speedboot!
Ik heb een motor, zo'n hele snelle. En als ik aan ga, scheur ik als een idioot over de golven. Ik maak een wereld lawaai: hier ben ik! Ik draai als een wervelstorm in het rond, vol energie. Je merkt me wel op, iedereen zou me op kunnen merken. Ik ben behoorlijk aanwezig, maar ik zie je niet. Nee joh, ik ga veel te snel!Ik vlieg als een vliegtuig voorbij. Veel te druk, veel te snel om om me heen te kijken. Ik zie veel maar ik merk niets op.
Er is ook een andere kant. Behalve mijn snelle kant, is er ook de kant van de stilstand. Hier lig ik aangemeerd, ik ga nergens heen. Ik word gedragen door de golven. Ik wieg heen en weer, of als de wind aanwakkert en de golven worden hoger, kantel ik bijna en ga ik als een vlieger op de wind. Ik stoot tegen de kant en zelfs in mijn stilstand, ben ik niet stil. Ik probeer het wel hoor.. Rustig blijven liggen. Maar je hebt er geen idee van hoe dat is, hoe je dat ooit bereikt als je een speedboot bent. Een heel licht speedbootje, op hoge golven.
Nee, ik ben niet van het traag. Ik ben niet van het rustig varen. Ik kan niet dobberen en een middag naar de wolken kijken. Ik heb geen roeispanen om mezelf langzaam aan voort te bewegen en het landschap ook te zien. Ik ben van het alles. Ik ben van het alles en van het niets. Ik ben van het mezelf voorbij sjezen en van het pogen niet meer te bewegen.
Hier ben ik en ik lig stil. Dat is niet omdat ik rustig ben. Nee, ik ben een speedboot!
vrijdag 1 november 2013
Een paar oude blogjes
Nu blijkt dat hyves opgeheven wordt, kopieer ik even een paar blogjes.. Ik heb er zoveel, zoveel relaties die uitgingen en weer aan en weer uit en.. eigenlijk waren het er drie, maar juist die ene voelde zo overweldigend. Ik heb een pagina vol met blogs over Bobby (damn.. ik dacht nooit meer aan hem, maar bij het zien van alle foto's, wordt ik zo verdrietig), ik heb een paar blogs over school, ik heb een paar blogs over net die ene ex. En de meeste blogs heb ik niet gekopieerd:)
Ik had een blog over mijn beppe Klaasje. Het was karakteristiek, het was helemaal zij, het was trots, het was bijzonder. En ik ben het kwijt.. Dus die ontbreekt.
Voor iedereen die het wil lezen, en voor mezelf, is dit nu wat erop staat
Ik had een blog over mijn beppe Klaasje. Het was karakteristiek, het was helemaal zij, het was trots, het was bijzonder. En ik ben het kwijt.. Dus die ontbreekt.
Voor iedereen die het wil lezen, en voor mezelf, is dit nu wat erop staat
16-11-2008 zestiennovembertweeduizendzevenofacht
Het is uit. Theoretisch gezien wist ik dit allang. Ik heb het zelf
gedaan, besloten dat ik zo niet verder wilde. Het deed pijn. Mensen
zeggen dat sex leuk is, maar ik merktte er niets van. Ik kon het niet
zo.. en dus heb ik het panisch op de meest ruwe, wanhopige manier
afgebroken.
In groep zes heb ik verkering gevraagd aan mijn buurjongentje uit groep drie. Ik was negen of tien, hij was zes jaar oud. Als ik dit zo hoor, heb ik direct medelijden met hem.. Je zult maar op die leeftijd verkering moeten krijgen met een kind dat anderhalf keer zo oud is als jou. Destijds had ik nergens problemen mee. Ik was een kind en ik zag hem niet als kleuter, maar gewoon als het leuke buurjongentje met wie ik graag speelde. Ik vtroeg hem verkering omdat ik wat aandacht voor mij alleen wilde. Ik wilde graag met hem spelen en bij hem horen. Verder geen gekus of wat dan ook. En weetje.. meer dan tien jaar later had ik dit nog. Ik viel plots in een relatie, ik wist me even geen houding te geven, maar ik ging er wel mee door. Natuurtlijk ging ik ermee door! Ik wilde graag bij je zijn. Ik wilde samen dingen doen, op mijn manier spelen: wandelen, naar de film, rondhangen, tekenen, brieven naar elkaar schrijven, kijken naar de sterren, genieten of weet ik veel.. Samen zijn zonder iets te moeten. Geen getút en geen geklef. Lang leve de lol en dan stiekem serieus bij elkaar willen blijven.
Jij keek hier iets anders tegenaan. Het was alsof we constant moesten zoenen om te bevestigen dat we bij elkaar hoorden. Ik kan daar neit goed mee omgaan. Ik heb het geprobeerd omdat ik je niet kwijt wilde, omdat je toch de liefste was. En de mooiste. En de schattigste. De grappigste. De lekkerste. De heerlijkeerlijkste. Omdat je geweldig was (en bent)! Ik heb het geprobeerd. Ik heb het zo hard geprobeerd dat ik eronder doorging. Ondertussen denk ik dat het wel beter is.. Je zoent me niet steeds meer. Je doet geen dingen met me die ik niet wil. Je drukt me niet in een rol waaraan ik neit kan voldoen. Ik hoef me niet meer als opblaaspop te gedragen, want ..*auw! Ik kan niet geloven dat dit mij minder pijn deed dan de hoeveelheid die jij genoot.
Het is uit.
Je hebt me afgewezen. Natuurlijk op de lompste manier die je je kunt indenken. Op een manier die zo pijnlijk voelt, waarbij je jezelf in je ballen hebt getrapt, maar niet zo hard als mij. (Denkbeeldig kun je zó hard trappen! En aan mijn denkbeeldige lichaamsdelen voelt het alsof er iets wordt afgescheurd..) Het heeft even geduurd, maar nu wil je me niet meer. Je weigert me aan te raken. Je wilt me niet zoenen. Je loopt me zo voorbij en je bent in je harde manier van praten, je enorm lompe kwetsende bewoording, nog steeds de heerlijkeerlijkste.
Het feit dat je me niet steeds zoent, dat je me niet constant aanraakt. Dat al dat getút weg is.. Geen geklef, geen getút, geen geneuk, HOE HEERLIJK! Ik ben weer gewoon dat meisje op de basisschool met haar stoepkrijt, dat lekker aan het kliederen is. Ik ren in mijn oude broek door de modder en ik geniet ervan om keihard met mijn roze laarsjes in een waterplas te springen. Maar oh.. ik mis je. Sprong je maar met me mee. Keek je maar ook naar de sporen die we achterlaten in de modder, of naar de manier waarop een boom beweegt in de wind. Kon ik je maar schrijven, of gewoon even zeggen dat ik aan je denk, dat ik je graag wil showen wat ik heb getekend of hoe ik heb ontdekt dat ongemengde verf een bijzonder effect kan hebben. Kon ik je maar vertellen dat het afgietwater van de rode kool zo'n mooie kleur heeft en dat ik je mis als ik in mijn ééntje naar de ondergaande zon kijk. Weetje.. laat al dat getút, geklef en geneuk maar zitten. Vergeet wat je van me wilt, maar weet dat ik je geweldig vind en dat ik jou héél hard wil. Gewoon omdat het niet meer kan.
Het is uit. Theoretisch gezien wist ik dit allang. Maar praktisch gezien.. het dringt nog steeds niet helemaal door, dat ik behalve van de sex, ook bevrijd ben van jou, van jouw liefde, jouw vertrouwen in mij, in ons, jouw trouw, de wetenschap dat je altijd bij me blijft.
ik mis je
In groep zes heb ik verkering gevraagd aan mijn buurjongentje uit groep drie. Ik was negen of tien, hij was zes jaar oud. Als ik dit zo hoor, heb ik direct medelijden met hem.. Je zult maar op die leeftijd verkering moeten krijgen met een kind dat anderhalf keer zo oud is als jou. Destijds had ik nergens problemen mee. Ik was een kind en ik zag hem niet als kleuter, maar gewoon als het leuke buurjongentje met wie ik graag speelde. Ik vtroeg hem verkering omdat ik wat aandacht voor mij alleen wilde. Ik wilde graag met hem spelen en bij hem horen. Verder geen gekus of wat dan ook. En weetje.. meer dan tien jaar later had ik dit nog. Ik viel plots in een relatie, ik wist me even geen houding te geven, maar ik ging er wel mee door. Natuurtlijk ging ik ermee door! Ik wilde graag bij je zijn. Ik wilde samen dingen doen, op mijn manier spelen: wandelen, naar de film, rondhangen, tekenen, brieven naar elkaar schrijven, kijken naar de sterren, genieten of weet ik veel.. Samen zijn zonder iets te moeten. Geen getút en geen geklef. Lang leve de lol en dan stiekem serieus bij elkaar willen blijven.
Jij keek hier iets anders tegenaan. Het was alsof we constant moesten zoenen om te bevestigen dat we bij elkaar hoorden. Ik kan daar neit goed mee omgaan. Ik heb het geprobeerd omdat ik je niet kwijt wilde, omdat je toch de liefste was. En de mooiste. En de schattigste. De grappigste. De lekkerste. De heerlijkeerlijkste. Omdat je geweldig was (en bent)! Ik heb het geprobeerd. Ik heb het zo hard geprobeerd dat ik eronder doorging. Ondertussen denk ik dat het wel beter is.. Je zoent me niet steeds meer. Je doet geen dingen met me die ik niet wil. Je drukt me niet in een rol waaraan ik neit kan voldoen. Ik hoef me niet meer als opblaaspop te gedragen, want ..*auw! Ik kan niet geloven dat dit mij minder pijn deed dan de hoeveelheid die jij genoot.
Het is uit.
Je hebt me afgewezen. Natuurlijk op de lompste manier die je je kunt indenken. Op een manier die zo pijnlijk voelt, waarbij je jezelf in je ballen hebt getrapt, maar niet zo hard als mij. (Denkbeeldig kun je zó hard trappen! En aan mijn denkbeeldige lichaamsdelen voelt het alsof er iets wordt afgescheurd..) Het heeft even geduurd, maar nu wil je me niet meer. Je weigert me aan te raken. Je wilt me niet zoenen. Je loopt me zo voorbij en je bent in je harde manier van praten, je enorm lompe kwetsende bewoording, nog steeds de heerlijkeerlijkste.
Het feit dat je me niet steeds zoent, dat je me niet constant aanraakt. Dat al dat getút weg is.. Geen geklef, geen getút, geen geneuk, HOE HEERLIJK! Ik ben weer gewoon dat meisje op de basisschool met haar stoepkrijt, dat lekker aan het kliederen is. Ik ren in mijn oude broek door de modder en ik geniet ervan om keihard met mijn roze laarsjes in een waterplas te springen. Maar oh.. ik mis je. Sprong je maar met me mee. Keek je maar ook naar de sporen die we achterlaten in de modder, of naar de manier waarop een boom beweegt in de wind. Kon ik je maar schrijven, of gewoon even zeggen dat ik aan je denk, dat ik je graag wil showen wat ik heb getekend of hoe ik heb ontdekt dat ongemengde verf een bijzonder effect kan hebben. Kon ik je maar vertellen dat het afgietwater van de rode kool zo'n mooie kleur heeft en dat ik je mis als ik in mijn ééntje naar de ondergaande zon kijk. Weetje.. laat al dat getút, geklef en geneuk maar zitten. Vergeet wat je van me wilt, maar weet dat ik je geweldig vind en dat ik jou héél hard wil. Gewoon omdat het niet meer kan.
Het is uit. Theoretisch gezien wist ik dit allang. Maar praktisch gezien.. het dringt nog steeds niet helemaal door, dat ik behalve van de sex, ook bevrijd ben van jou, van jouw liefde, jouw vertrouwen in mij, in ons, jouw trouw, de wetenschap dat je altijd bij me blijft.
ik mis je
22-11-2008 bereikte doelen en een gelukkige Frouk
Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do'
Je bent niet jarig, maar je geeft een feest.
Ik kom naar je toe.
Je komt wat later thuis en ik wacht op je.
Je vraagt hoe het gaat, wat ik heb gedaan afgelopen week en ik zeg je dat ik weinig heb uitgevoerd, dat mijn ex nog is langsgeweest.
Je vraagt me of ik met hem heb gezoend.
Ik heb je nooit weer zo vies zien kijken, als op het moment waarop ik bevestigend had geantwoord.
Ik zie je nog zitten.
Jij met je gitaar, je zingen, je zelfgeschreven nummers, de aloude bekende nummers die je zingt terwijl iedereen luistert, erdoor heen praat, peuken rookt en sterke drank of bier drinkt.
Je zingt.
Ik luister aandachtig.
Je bent bloedmooi.
Je bent ontroerend.
Je zingt alsof al die woorden uit het diepst van je hart komen en ik hoor ze in mijn hart weergalmen:
'There are many things that I'd like to say to you, but I don't know how'
Je zegt dat je dit nummer voor mij zingt.
Ik val bijna van de bank..
Voor mij!?
Jaah, zeg je, puur vriendschappelijk
omdat ik zo diep zat te luisteren
Dit was de avond dat je me voor het eerst zoende
'I don't believe that anybody feels the way I do 'bout you now'
Ik ben naar huis gegaan.
Je hebt me nog gevraagd waarom ik jou zoende.
Ik heb niet geantwoord dat jij degene was die mij op m'n bek pakte.. Ik heb niets gezegd, ik wist het allemaal niet zo.
Het was overweldigend:
ik voel me down, ik zit in een groep onbekende mensen, ik vind er geen fuck aan, maar er is muziek, mooie muziek, gezongen en gespeeld door een mooie jongen, het raakt me, ik voel iets van herkenning, vervolgens wordt het hele verlangende nummer aan mij opgedragen én opeens sta ik te zoenen met een man die zo anders bijzonder is dat ik nooit had gedacht dat hij iets in me zou zien
'And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would
Like to say to you
But I don't know how'
We bleken vrienden te blijven
vrienden
(dat is meer dan we ooit waren)
Ik kom weer bij je.
Ik zie je zitten, ik hoor je nog praten:
je wilt muziek maken
geld is niet belangrijk
je hebt niets met aanzien
je hoeft geen echte baan
je wilt muziek maken
je wilt mensen ontroeren
dát is wat je wilt..
je hoeft niet zo nodig beroemd te worden
je hoeft niet op een poster in de hitkrant
je hoeft niet op een bandshirt
je wilt mensen raken met je muziek
ook al zijn het maar drie mannetjes in het bejaardentehuis
en als ik vergelijkbaar was met drie oude mannetjes
dan had jij je doel allang gehaald
Jij met je wonderwall
Het is bijna aan
tussen ons, bedoel ik
Er zijn nummers die je nog voor me wilt spelen
En je zingt
alsof ik alles voor je ben
Je bent jarig en je geeft een feest.
Ik kom naar je toe.
Ik zie je nog zitten.
Wegens ruimtegebrek (verliefdheid is geen reden) zit ik op je schoot.
Je houdt mijn hand vast.
Ik ga naar huis.
Je geeft me een kus en ik vraag je niet waarom.
Het gaat uit
Verdrietig
weemoedig
teleurgesteld
vol valse hoop
draai ik wonderwall:
'There are many things that I'd like to say to you but I don't know how'
Kwaad ben ik ook
Het is over
na een week ben ik eroverheen
Laat maar zitten
Ik heb veel voor je gevoeld
Veel aan je gehad
maar als je zo naar me kijkt.. laat dan maar zitten
Ik loop door de supermarkt
er wordt een nummer gedraaid dat ik ken
ik blèr mee,
ik weet dat het vals klinkt en ik
praat ondertussen in mezelf:
waarom kan ik de krenten nou niet vinden!?
vlak voor het moment waarop ik rozijnen vind (de krenten zijn spoorloos)
realiseer ik me dat dit wonderwall is
het meest ontroerende nummer dat ik ken
en ik kan je feliciteren:
je hebt zoveel met mij gedaan,
zoveel bereikt met je verhalen en je muziek,
dat zelfs het meest speciale nummer niets met me doet
(dat je even weet dat je veel bij me hebt losgemaakt, maar vooral veel hebt doodgegooid met je muziek)
'Today was gonna be the day
But they'll never throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you're not to do'
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do'
Je bent niet jarig, maar je geeft een feest.
Ik kom naar je toe.
Je komt wat later thuis en ik wacht op je.
Je vraagt hoe het gaat, wat ik heb gedaan afgelopen week en ik zeg je dat ik weinig heb uitgevoerd, dat mijn ex nog is langsgeweest.
Je vraagt me of ik met hem heb gezoend.
Ik heb je nooit weer zo vies zien kijken, als op het moment waarop ik bevestigend had geantwoord.
Ik zie je nog zitten.
Jij met je gitaar, je zingen, je zelfgeschreven nummers, de aloude bekende nummers die je zingt terwijl iedereen luistert, erdoor heen praat, peuken rookt en sterke drank of bier drinkt.
Je zingt.
Ik luister aandachtig.
Je bent bloedmooi.
Je bent ontroerend.
Je zingt alsof al die woorden uit het diepst van je hart komen en ik hoor ze in mijn hart weergalmen:
'There are many things that I'd like to say to you, but I don't know how'
Je zegt dat je dit nummer voor mij zingt.
Ik val bijna van de bank..
Voor mij!?
Jaah, zeg je, puur vriendschappelijk
omdat ik zo diep zat te luisteren
Dit was de avond dat je me voor het eerst zoende
'I don't believe that anybody feels the way I do 'bout you now'
Ik ben naar huis gegaan.
Je hebt me nog gevraagd waarom ik jou zoende.
Ik heb niet geantwoord dat jij degene was die mij op m'n bek pakte.. Ik heb niets gezegd, ik wist het allemaal niet zo.
Het was overweldigend:
ik voel me down, ik zit in een groep onbekende mensen, ik vind er geen fuck aan, maar er is muziek, mooie muziek, gezongen en gespeeld door een mooie jongen, het raakt me, ik voel iets van herkenning, vervolgens wordt het hele verlangende nummer aan mij opgedragen én opeens sta ik te zoenen met een man die zo anders bijzonder is dat ik nooit had gedacht dat hij iets in me zou zien
'And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would
Like to say to you
But I don't know how'
We bleken vrienden te blijven
vrienden
(dat is meer dan we ooit waren)
Ik kom weer bij je.
Ik zie je zitten, ik hoor je nog praten:
je wilt muziek maken
geld is niet belangrijk
je hebt niets met aanzien
je hoeft geen echte baan
je wilt muziek maken
je wilt mensen ontroeren
dát is wat je wilt..
je hoeft niet zo nodig beroemd te worden
je hoeft niet op een poster in de hitkrant
je hoeft niet op een bandshirt
je wilt mensen raken met je muziek
ook al zijn het maar drie mannetjes in het bejaardentehuis
en als ik vergelijkbaar was met drie oude mannetjes
dan had jij je doel allang gehaald
Jij met je wonderwall
Het is bijna aan
tussen ons, bedoel ik
Er zijn nummers die je nog voor me wilt spelen
En je zingt
alsof ik alles voor je ben
Je bent jarig en je geeft een feest.
Ik kom naar je toe.
Ik zie je nog zitten.
Wegens ruimtegebrek (verliefdheid is geen reden) zit ik op je schoot.
Je houdt mijn hand vast.
Ik ga naar huis.
Je geeft me een kus en ik vraag je niet waarom.
Het gaat uit
Verdrietig
weemoedig
teleurgesteld
vol valse hoop
draai ik wonderwall:
'There are many things that I'd like to say to you but I don't know how'
Kwaad ben ik ook
Het is over
na een week ben ik eroverheen
Laat maar zitten
Ik heb veel voor je gevoeld
Veel aan je gehad
maar als je zo naar me kijkt.. laat dan maar zitten
Ik loop door de supermarkt
er wordt een nummer gedraaid dat ik ken
ik blèr mee,
ik weet dat het vals klinkt en ik
praat ondertussen in mezelf:
waarom kan ik de krenten nou niet vinden!?
vlak voor het moment waarop ik rozijnen vind (de krenten zijn spoorloos)
realiseer ik me dat dit wonderwall is
het meest ontroerende nummer dat ik ken
en ik kan je feliciteren:
je hebt zoveel met mij gedaan,
zoveel bereikt met je verhalen en je muziek,
dat zelfs het meest speciale nummer niets met me doet
(dat je even weet dat je veel bij me hebt losgemaakt, maar vooral veel hebt doodgegooid met je muziek)
'Today was gonna be the day
But they'll never throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you're not to do'
Abonneren op:
Posts (Atom)
